ลืม

ในชีวิตประจำวันที่รีบเร่งของคนเมือง
พวกเขาลืมสนใจทุกสิ่ง ทุกอย่าง
พวกเขาสนใจแค่สิ่งเล็กๆในมือของเขา
สิ่งเล็กๆนั้นบันดาลให้เขาได้ทุกสิ่ง
พวกเขากว่าครึ่งจดจ้องแต่สิ่งที่อยู่ในมือเขา

ลืมแม้กระทั่งที่จะมองดูธรรมชาติของต้นไม้ ธรรมชาติของวิถีชีวิต

พวกเขาเคยมองเห็นความงามในป่าคอนกรีตนี้มั้ย?

ตึกรามบ้านช่องที่พวกเขาอยู่ทุกวันนี้ พวกเขามองเห็นความสวยแค่สีที่ทาอยู่บนกำแพง
พวกเขาไม่เคยมองเห็นความสวยของ เสาเข็มที่เป็นตัวหลักในการก่อสร้างกำแพงขึ้นมา
ถ้าไม่มีเสาเข็ม ก็ไม่มีกำแพงที่ทาสีสวยงามให้พวกเขาอยู่

เฉกเช่นเดียวกัน

ต้นไม้ที่สร้างความร่มเย็นให้แก่พวกเขา พวกเขามองเห็นแค่ใบ เด็ดดมชมทิ้งกันอย่างไม่เห็นค่า
พวกเขาลืม ลืมมองเข้าไป
ต้นไม้จะสวยงามสร้างร่มเงาให้พวกเขาได้ ต้องมีราก รากที่ประคับประคองชีวิตของมัน

พวกเขามองแค่ผิวเผิน ฉาบฉวย ไม่เคยมองเข้าไปให้ลึกเหมือนสิ่งเล็กๆในมือนั้น
พวกเขาลืมแม้กระทั่งน้ำใจที่ควรมีต่อกัน
พวกเขาอาจลืมไปว่า ภาษามนุษย์เป็นอย่างไร เพราะ ถูกภาษาอิเล็กทรอนิกส์ควบคุมเสียแล้ว.

กรอบ

นิยามของเด็กเรียน คืออะไร?
ต้องใส่แว่น หน้าเรียบร้อย ผมสีดำหรือ

ผู้ใหญ่ส่วนมากจะมองว่า ฉันเกเร ไม่ตั้งใจเรียน
เพียงแค่เพราะ ฉันไม่ชอบใส่ชุดนักศึกษา ฉันทำผมสีแดง ฉันชอบแต่งหน้าแต่งตัว และ ฉันไม่ได้ใส่แว่น

ฉันชินเวลาผู้ใหญ่รวมไปถึงเพื่อนชอบมาถามเกรดการเรียนของฉัน
พอได้ยินคำตอบ ทุกคนล้วนถามซ้ำอีกครั้ง จากที่ฉันสังเกตและรับรู้
อาการนี้คือ ไม่เชื่อ..ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์

ฉันชินแล้ว
ฉันเข้าใจ มนุษย์มักจะมองแค่รูปลักษณ์ภายนอกเป็นอันดับแรก
มนุษย์เหล่านี้คงไม่เคยได้ออกมาจากกรอบที่พวกเขาสร้างขึ้น
กรอบที่ไม่เคยกว้างขึ้นหรือลดลง     กรอบที่ยังคงเป็น กรอบเดิมๆ..

สอดรู้สอดเห็น

เมื่อวานนี้ ฉันเห็นคนบ้าเดินยิ้มท่ามกลางสายฝน
รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม ปราศจากความทุกข์

ฉันมีความฝันหนึ่ง ฉันอยากจะเป็นจิตแพทย์
อยากจะรักษาคนบ้า อยากจะเข้าใจกลไกจิตใจของมนุษย์

ฉันอยากจะรักษาคนคนหนึ่ง ให้กลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง
ฉันอยากช่วยเหลือพวกเขา..

ฉันมีนิสัยหนึ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก คือ ฉันชอบดูฉันชอบศึกษานิสัยของคน
ฉันเริ่มจากศึกษานิสัยของคนในบ้าน ฉันใช้วิธีสังเกตและจดจำ
ฉันจะรู้เสมอเวลาพี่ฉันโกหกพ่อแม่ ฉันดูจากแววตาและท่าทางการวางมือของพี่ฉัน เวลาพี่ฉันโกหกมักจะทำท่าแบบนี้เสมอ

เวลาฉันไปโรงเรียน ฉันก็จะชอบสังเกตนิสัยของครูและเพื่อน
ฉันรู้ว่าควรจะพูดแบบนี้กับครูคนนี้ เพื่อนคนนี้มีนิสัยแบบนี้ ชอบทำอะไรเวลาพักเที่ยง

ฉันมีความสุขเวลาฉันได้รับฟังความทุกข์ ได้ให้คำปรึกษาทำให้คนคนหนึ่งนั้นคลายทุกข์และสามารถหาทางออกได้
ฉันรู้สึกสนุกทุกครั้งเวลาฉันได้สังเกต ได้เรียนรู้มนุษย์ ถึงแม้ว่าบางครั้งจะได้เห็นข้อเสียของมนุษย์มากมาย
ฉันเรียกนิสัยนี้ของฉันว่า สอดรู้สอดเห็น นิสัยนี้ของฉันคงแก้ไม่หาย เพราะ ยิ่งอายุมากขึ้น ฉันก็ยิ่งสังเกตและจดจำมากขึ้น