ลืม

ในชีวิตประจำวันที่รีบเร่งของคนเมือง
พวกเขาลืมสนใจทุกสิ่ง ทุกอย่าง
พวกเขาสนใจแค่สิ่งเล็กๆในมือของเขา
สิ่งเล็กๆนั้นบันดาลให้เขาได้ทุกสิ่ง
พวกเขากว่าครึ่งจดจ้องแต่สิ่งที่อยู่ในมือเขา

ลืมแม้กระทั่งที่จะมองดูธรรมชาติของต้นไม้ ธรรมชาติของวิถีชีวิต

พวกเขาเคยมองเห็นความงามในป่าคอนกรีตนี้มั้ย?

ตึกรามบ้านช่องที่พวกเขาอยู่ทุกวันนี้ พวกเขามองเห็นความสวยแค่สีที่ทาอยู่บนกำแพง
พวกเขาไม่เคยมองเห็นความสวยของ เสาเข็มที่เป็นตัวหลักในการก่อสร้างกำแพงขึ้นมา
ถ้าไม่มีเสาเข็ม ก็ไม่มีกำแพงที่ทาสีสวยงามให้พวกเขาอยู่

เฉกเช่นเดียวกัน

ต้นไม้ที่สร้างความร่มเย็นให้แก่พวกเขา พวกเขามองเห็นแค่ใบ เด็ดดมชมทิ้งกันอย่างไม่เห็นค่า
พวกเขาลืม ลืมมองเข้าไป
ต้นไม้จะสวยงามสร้างร่มเงาให้พวกเขาได้ ต้องมีราก รากที่ประคับประคองชีวิตของมัน

พวกเขามองแค่ผิวเผิน ฉาบฉวย ไม่เคยมองเข้าไปให้ลึกเหมือนสิ่งเล็กๆในมือนั้น
พวกเขาลืมแม้กระทั่งน้ำใจที่ควรมีต่อกัน
พวกเขาอาจลืมไปว่า ภาษามนุษย์เป็นอย่างไร เพราะ ถูกภาษาอิเล็กทรอนิกส์ควบคุมเสียแล้ว.