ความคิดของบัณฑิต

ฉันได้ยินบทสนทนาของแม่ลูกคู่หนึ่ง
ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังในตอนแรก
แต่ฉันต้องมา ตั้งใจฟัง เมื่อ..
ลูกพูดว่า ถ้าแม่ใส่ชุดผ้าไหมไปงานรับปริญญา ลูกจะไม่เข้ารับ
ฉันหันไปมองดูหน้าแม่ แม่ทำหน้าเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนแม่จะพยายามพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ถอนใจ
ฉันนั่งฟัง ลูกยังบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
ฉันจับใจความได้ว่า ทำไมต้องชุดผ้าไหม มันไม่เว่อร์ไปเหรอไง
ชุดเสื้อยืดธรรมดาก็พอ อายคนอื่นเขา.. 

ฉันรู้สึกเหมือนมีรูโหว่ในใจ
ฉันเก็บเอามาคิดเป็นวัน ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของฉัน
ในความคิดของฉัน วันที่ลูกรับปริญญาคือวันที่แม่ภูมิใจที่สุดรองจากวันที่ได้ให้กำเนิดลูก

แม่ต้องการที่จะใส่ชุดผ้าไหม เพราะ เป็นชุดพิเศษที่ไม่สามารถนำมาใส่ได้ทุกวันเหมือนกับเสื้อยืดธรรมดา แต่ ลูกกลับรู้สึกอายคนอื่นเขา

คนอื่นเขา คือ ใครก็ไม่รู้ ที่ไม่ได้ส่งเสียให้ลูกเรียนจบ แต่ลูกกลับแคร์ความรู้สึกของคนอื่นเขามากกว่า แม่ ที่ทำให้ลูกมีทุกวันนี้ได้

ฉันสงสัย ว่าตอนที่ลูกยังเป็นเด็ก เป็นวัยรุ่น แต่งตัวประหลาดตามสมัยนิยม แม่เคยอายคนอื่นเขาบ้างมั้ย ที่เดินกับลูกที่แต่งตัวประหลาด ทำผมตั้ง ใส่กางเกงขาด เสื้อรัดติ้ว..

แม่ไม่เคยอายคนอื่นเขา ถึงแม้ว่าลูกจะแต่งตัวยังไง แต่ลูกกลับอายคนอื่นเขาที่แม่ใส่ชุดผ้าไหม ไปงานรับปริญญา...นี้หรือความคิดบัณฑิตที่เรียนจบแล้ว